Pu29
 Pu29 - zdjęcie fabryczne | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1931 |
| Układ osi |
2'D1' |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
136 300 kg |
| Masa służbowa |
181 300 kg |
| Długość |
15 650 mm |
| Długość z tendrem |
24 600 mm |
| Szerokość |
3 050 mm |
| Wysokość |
4 630 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
13 200 mm |
| Średnica kół napędnych |
1850 mm |
| Średnica kół tocznych |
860 mm (przód) |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
32D29 |
| Ciśnienie w kotle |
15 at |
| Powierzchnia przegrzewacza |
86,8 m² |
| Powierzchnia rusztu |
4,8 m² |
| Średnica cylindra |
2 x 630 mm |
| Skok tłoka |
700 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
1820 KM (1338 kW) |
| Maksymalna siła pociągowa |
18 000 kG |
| Prędkość konstrukcyjna |
110 km/h |
Pu29 – seria polskich parowozów pospiesznych zbudowanych w zakładach H. Cegielskiego w Poznaniu w 1931 roku.
Parowozy te były przeznaczone do obsługi ciężkich pociągów pospiesznych, a w szczególności niemieckich pociągów tranzytowych na odcinku Chojnice – Tczew – Malbork. Były to największe polskie parowozy zbudowane przed II wojną światową.
Pomimo bardzo dobrych osiągów, parowóz ten był zbyt duży i ciężki dla potrzeb polskich kolei i nie mieścił się na obrotnicach, dlatego zrezygnowano z jego produkcji na rzecz mniejszej i bardziej uniwersalnej serii Pt31, która ponadto odznaczała się większą mocą znamionową.
Łącznie wyprodukowano tylko 3 egzemplarze, z których po wojnie do Polski – w 1949 roku – powrócił tylko Pu29-3. Po wojnie stacjonował on w DOKP Gdańsk, w parowozowniach Bydgoszcz Główna, Inowrocław, Toruń oraz Iława. Służbę zakończył w Toruniu, w 1970 roku. Wyremontowany w 1978 przez ZNTK Bydgoszcz, przekazany został następnie do Skansenu Parowozowni w Kościerzynie. W 2012 roku został przetransportowany do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.
-
Pu29-3 w Warszawie -
Tender Pu29-3
Niektóre właściwości trakcyjne
[edytuj | edytuj kod]W przypadku parowozów normalnotorowych maksymalna siła pociągowa maszyny jest ograniczona jej przyczepnością. Przy opalaniu lepszym gatunkiem węgla parowóz ten mógł ciągnąć po torze poziomym składy o masie 715 t z prędkością 100 km/h.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J.Fijałkowski i W. Kowalewski, 1959, Charakterystyki Normalnotorowych Pojazdów Trakcyjnych, Wydawnictwa Komunikacyjne