M13/40
 Czołg M13/40 w Base Borden Military Museum | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
FIAT-Ansaldo |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja | |
| Egzemplarze | |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik wysokoprężny, 8-cylindrowy SPA 8 TM40 o mocy 125 KM przy 1800 obr./min. |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
grubość: 6 – 42 mm |
| Długość |
4,923 m |
| Szerokość |
2,20 m |
| Wysokość |
2,375 m |
| Masa |
14 000 kg (bojowa) |
| Osiągi | |
| Prędkość |
32 km/h (po drodze) |
| Zasięg pojazdu |
200 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
1,00 m |
| Rowy (szer.) |
2,10 m |
| Ściany (wys.) |
0,80 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata czołgowa Model 37 L/32 Ansaldo kal. 47 mm (zapas amunicji – 104 szt.) 2 – 3 karabin maszynowy Breda 38 kal. 8 mm | |
| Użytkownicy | |
| Włochy, Niemcy | |
M13/40 i jego ulepszona wersja M14/41 – seria włoskich czołgów średnich z okresu II wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec lat 30. we Włoszech skonstruowano czołg średni M11/39. Został on w 1939 roku wprowadzony do uzbrojenia, ale okazało się, że nie jest to konstrukcja udana. Największą wadą było rozmieszczenie uzbrojenia (armata w kadłubowym sponsonie i dwa karabiny maszynowe w wieży). Dlatego rozpoczęto prace nad nowym czołgiem. Powstały pod kierownictwem generała Caracciolo di Feroleto, w wyglądzie zewnętrznym podobne do M11/39 (wykorzystano zawieszenie i układ napędowy tego modelu) ale ze zmienionym uzbrojeniem - działo 47 mm przeniesiono z kadłuba do wieży, a karabiny maszynowe zostały przeniesione do kadłuba. Trzeci karabin maszynowy mógł być montowany na wieży jako uzbrojenie przeciwlotnicze. Do lipca 1940 zbudowano 15 prototypów, do służby weszły później w tym roku, po raz pierwszy uczestniczyły w akcji bojowej pod Sollum-Halfaya 9 grudnia 1940 roku. Użyte były w kampanii afrykańskiej, greckiej i w Jugosławii. W momencie wejścia do służby były mniej więcej odpowiednikiem PzKpfw III. Nie ustępowały także starszym brytyjskim czołgom A9, A10 i A13 znajdującym się na uzbrojeniu oddziałów brytyjskich walczących w Afryce. Dopiero po pojawieniu się w Afryce oddziałów uzbrojonych w amerykańskie czołgi M3 Stuart i M3 Grant sytuacja włoskich czołgistów pogorszyła się.
M13/40 nie były lubiane przez załogi, uważane były za zawodne i łatwo palące się. Ponad 100 M13/40 zostało zdobytych pod Beda Fomm i przez pewien czas stanowiły uzbrojenie oddziałów angielskich i australijskich. Służyły także w armii niemieckiej, a po kapitulacji Włoch reszta czołgów została skonfiskowana przez Niemców, otrzymały oznaczenia PzKpfw M13/40 735(i) i PzKpfw M14/41 736(i).
Warianty
[edytuj | edytuj kod]- M14/41 – wersja afrykańska, właz po lewej stronie kadłuba, poprawione filtry powietrza i paliwa, mocniejszy silnik 145 KM Fiat SPA 15T. Wyprodukowano 1103 sztuki.
- Semovente Comando M40 – M13/40 bez wieży w wersji dowodzenia z dodatkowymi radiostacjami.
- Semovente M40 75/18 – działo szturmowe wyposażone w armatę 75 mm. Wyprodukowano 810 sztuk.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Nicola Pignato: Italian Medium Tanks In Action, Armor Number 39, Squadron/Signal Publications, 2001, ISBN 0-89747-426-0, s.34
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Solarz, J., Ledwoch, J.: Czołgi włoskie 1939-1943. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1995. ISBN 83-86209-29-1.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Italy's M13/40, M14/41 Medium Tanks [online], wwiivehicles.com [zarchiwizowane z adresu 2007-01-01] (ang.).
- M13/40 i M14/41. users.swing.be. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-02-09)].