Joe Swail
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Gra zawodowa |
1991–2012, 2013–2019 |
| Najwyższy ranking |
10 (2001/2002) |
| Najwyższy break |
142 (China Open 2000) |
| Zwycięstwa w turniejach | |
| Rankingowe |
0 |
| Nierankingowe |
1 |
| Strona internetowa | |
Joe Swail (ur. 29 sierpnia 1969) – północnoirlandzki snookerzysta. Plasuje się na 71. miejscu pod względem zdobytych setek w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 124[1].
Kariera zawodowa
[edytuj | edytuj kod]W 1990 zdobył mistrzostwo Anglii amatorów, w 1991 przeszedł na status zawodowy. Wygrał m.in. zawodowe mistrzostwa Irlandii (1992), był kapitanem reprezentacji Irlandii Północnej w Pucharze Narodów. Do listopada 2004 dziewięć razy osiągał półfinały w turniejach rankingowych, nie udało mu się jednak dotrzeć do ostatecznej rozgrywki. Po raz pierwszy w finale znalazł się dopiero w 2009 roku, lecz w turnieju Welsh Open musiał uznać wyższość Allistera Cartera 5:9.
W 1993 roku wygrał jedną z trzech edycji Strachan Challenge, pokonując w finale Stefan Mazrocisa 9:4. Był to tzw. mały turniej rankingowy; de facto traktowany jako nierankingowy (podobnie jak Benson and Hedges Championship).
W sezonie 2001/2002 był sklasyfikowany na pozycji nr 10 w rankingu światowym (jego najwyższa pozycja). Ponadto Swail jest jedynym snookerzystą w historii rankingu, który będąc w czołowej szesnastce, wypadł poza „32”, aby ponownie powrócić do szesnastki (kilku zawodnikom zdarzały się powroty do „16”, lecz nigdy spoza niższego miejsca, niż 32. – oznaczające konieczność rozegrania minimum dwóch meczów eliminacyjnych do każdego turnieju w sezonie).
Oprócz finału Welsh Open, najcenniejszymi z osiągniętych półfinałów Swaila są dwa z turniejów o mistrzostwo świata. W 2000 pokonał m.in. Paula Huntera, Johna Parrotta i Dominica Dale’a, by ulec w półfinale Matthew Stevensowi 12:17. Rok później pokonał m.in. broniącego tytułu Marka Williamsa, w półfinale nie sprostał końcowemu zwycięzcy Ronnie O’Sullivanowi 11:17.
W mistrzostwach świata 2004 pokonał m.in. byłego mistrza świata Kena Doherty’ego, ale już w 1/8 finału uległ Anthony’emu Hamiltonowi.
Do końca sezonu 2009/2010 na swoim koncie zapisał 87 breaków stupunktowych.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 100+ Centuries, snookerinfo(ang.)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Joe Swail. 147.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-02)]. – profil w serwisie www.147.com.pl (pol.)
- Profil na stronie CueTracker [online], CueTracker [dostęp 2024-09-26] (ang.).
- Profil na stronie snooker.org [online], snooker.org [dostęp 2024-09-26] (ang.).
- Profil na stronie World Snooker Tour [online], World Snooker Tour [dostęp 2024-09-26] (ang.).
- Wyniki na stronie snookerscores.net [online], World Professional Billiards and Snooker Association [dostęp 2024-09-26] (ang.).
- Profil na stronie Snooker Database (archiwalny) [online], Snooker Database [dostęp 2024-09-26] (ang.).