Citicar
 Citicar | |
| Producent | |
|---|---|
| Projektant |
Robert Beaumont |
| Zaprezentowany |
Styczeń 1974 |
| Okres produkcji |
1974–1977 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
3-drzwiowy hatchback |
| Napęd | |
| Długość |
2437 mm |
| Szerokość |
1397 mm |
| Wysokość |
1524 mm |
| Masa własna |
591 kg |
| Liczba miejsc |
2 |
| Dane dodatkowe | |
| Konkurencja | |
Citicar – elektryczny mikrosamochód produkowany przez amerykańskie przedsiębiorstwo Sebring-Vanguard w latach 1974 – 1977 oraz przez Commuter Vehicles jako Comuta-Car w latach 1979–1981.
Historia i opis modelu
[edytuj | edytuj kod]
Pomysł na niewielki, miejski mikrosamochód o napędzie elektrycznym powstał na początku lat 70. XX wieku w okresie kryzysu paliwowego w Stanach Zjednoczonych[1]. Bob Beaumont, były dealer samochodów Chryslera, zdecydował się zainwestować w opracowanie autorskiej koncepcji pojazdu w ramach swojego przedsiębiorstwa Sebring-Vanguard, której rezultatem był przedstawiony w 1974 roku Citicar[2].
Samochód przyjął awangardową postać trzydrzwiowego hatchbacka z jednobryłową, wielokształtną sylwetką wyróżniającą się opadającą pod dużym kątem szybą czołową, wąsko rozstawionymi reflektorami i dwumiejscową kabiną pasażerską. Dla dostosowania do zmiennych warunków atmosferycznych, Citicar wyposażony był system ogrzewania, odmrażania i chłodzenia kabiny pasażerskiej[3].
Zmiana nazwy
[edytuj | edytuj kod]Po tym, jak po 3 latach produkcji Citicara przedsiębiorstwo Sebring-Vanguard ogłosiło bankructwo i zakończyło działalność, w 1978 roku prawa do jego dalszej produkcji zdecydowano się sprzedać. Ostatecznie jeszcze w tym samym roku nabyła je inna firma z Florydy, powstałe w międzyczasie Commuter Vehicles[4].
Nowy właściciel praw do produkcji mikrosamochodu dokonał tego pod nową, własną nazwą Comuta-Car, wzbogacając gamę także o dostawczego Comuta-Van, produkując go między 1979 a 1981 rokiem. Pod kątem wizualnym samochód wyróżniły masywne zderzaki, które zamontowano w celach dostosowania się do nowych norm bezpieczeństwa[4].
Sprzedaż
[edytuj | edytuj kod]Podczas dwóch cyklów produkcji, które trwały odpowiednio 3 oraz 2 lata, Citicar oraz Comuta-Car powstały łącznie w liczbie ok. 4000 sztuk. Wynik ten uplasował ten niewielki samochód jako najpopularniejszy samochód elektryczny w historii XX wieku, a jego wynik w przebiła dopiero Tesla Model S w 2012 roku[5].
Dane techniczne
[edytuj | edytuj kod]Citicar był pojazdem przystosowanym do poruszania się w niskich prędkościach po typowo miejskich obszarach. Samochód napędzany był silnikiem o mocy 5 KM, który pozwalał się rozpędzić do ok. 64 km/h. Zasięg pojazdu na jednym ładowaniu wynosił z kolei w zależności od warunków od 60 do 80 kilometrów[6].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ automobile - Alternative-fuel vehicles, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2021-12-30] (ang.).
- ↑ The CitiCar. [dostęp 2021-12-30]. (ang.).
- ↑ 1976 Sebring-Vanguard CitiCar. [dostęp 2021-12-31]. (ang.).
- ↑ a b Electric Car History (Early Years). [dostęp 2021-12-31]. (ang.).
- ↑ 1980 Comuta-Car Electric Runabout ADD TO SET. [dostęp 2021-12-31]. (ang.).
- ↑ Snub Tesla's so-called early adopters with this 1976 Sebring CitiCar EV. [dostęp 2021-12-31]. (ang.).