Maria Lewicka (historyk sztuki): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
|||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
}} |
}} |
||
'''Maria Lewicka''' (ur. 8 września 1924 w [[Siedlce|Siedlcach]], zm. 25 kwietnia 2016) – polska historyczka sztuki, popularyzatorka nauki, autorka książek, varsavianistka. |
'''Maria Lewicka''' (ur. [[8 września]] [[1924]] w [[Siedlce|Siedlcach]], zm. [[25 kwietnia]] [[2016]]) – polska historyczka sztuki, popularyzatorka nauki, autorka książek, [[Varsaviana|varsavianistka]]. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Wychowała się w [[Siedlce|Siedlcach]] i [[Lublin]]ie. Po wybuchu wojny wraz |
Wychowała się w [[Siedlce|Siedlcach]] i [[Lublin]]ie. Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] wraz z rodziną została wyrzucona z domu przez [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|niemieckie władze okupacyjne]]. Jej ojciec, Stefan Kozłowski, przedwojenny urzędnik państwowy, był poszukiwany przez Niemców. W związku z tym Maria została osadzona w więzieniu w [[Zamek w Lublinie|Zamku Lubelskim]]. Wypuszczona dzięki przekupieniu niemieckich strażników, wyjechała do Warszawy pod przybranym nazwiskiem. Tam wstąpiła w szeregi [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] i otrzymała pseudonim ''Masia''. |
||
Uczestniczyła w [[tajne nauczanie|tajnych kompletach]], naukę zakończyła uzyskaniem matury. W czasie [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] była łączniczką, przypisaną do placówki przy [[Ulica Jasna w Warszawie|ulicy Jasnej]] 10. Po upadku Powstania udało się jej wydostać ze zniszczonego miasta. |
Uczestniczyła w [[tajne nauczanie|tajnych kompletach]], naukę zakończyła uzyskaniem matury. W czasie [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] była łączniczką, przypisaną do placówki przy [[Ulica Jasna w Warszawie|ulicy Jasnej]] 10. Po upadku Powstania udało się jej wydostać ze zniszczonego miasta. |
||
Wersja z 19:37, 16 wrz 2020
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
historyczka sztuki |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Pracodawca | |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Maria Lewicka (ur. 8 września 1924 w Siedlcach, zm. 25 kwietnia 2016) – polska historyczka sztuki, popularyzatorka nauki, autorka książek, varsavianistka.
Życiorys
Wychowała się w Siedlcach i Lublinie. Po wybuchu II wojny światowej wraz z rodziną została wyrzucona z domu przez niemieckie władze okupacyjne. Jej ojciec, Stefan Kozłowski, przedwojenny urzędnik państwowy, był poszukiwany przez Niemców. W związku z tym Maria została osadzona w więzieniu w Zamku Lubelskim. Wypuszczona dzięki przekupieniu niemieckich strażników, wyjechała do Warszawy pod przybranym nazwiskiem. Tam wstąpiła w szeregi Armii Krajowej i otrzymała pseudonim Masia.
Uczestniczyła w tajnych kompletach, naukę zakończyła uzyskaniem matury. W czasie powstania warszawskiego była łączniczką, przypisaną do placówki przy ulicy Jasnej 10. Po upadku Powstania udało się jej wydostać ze zniszczonego miasta.
Po wojnie wyjechała do Krakowa, gdzie rozpoczęła studia w zakresie historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po dwóch latach wróciła do odbudowywanej Warszawy i ukończyła studia na Uniwersytecie Warszawskim. Promotorem jej pracy magisterskiej, poświęconej twórczości Bernardo Morando był prof. Stanisław Lorentz. Przez ponad 30 lat była pracowniczką Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk, gdzie zajmowała się inwentaryzacją zabytków – inwentaryzowała między innymi Stare Miasto w Warszawie, współtworzyła także katalog zabytków.
Maria Lewicka była autorką wielu książek i artykułów popularyzujących tematykę historii sztuki i zabytków. Wśród nich znajdują się także przewodniki po warszawskim Starym Mieście. Była współautorką książki Piękno ocalone, dotyczącej najstarszego, XVI-wiecznego przewodnika po Warszawie, autorstwa Adama Jarzębskiego. Przez wiele lat współpracowała z miesięcznikiem Spotkania z Zabytkami, w którym opublikowała ponad 20 artykułów.
Pochowana na Cmentarzu na Służewie przy ul. Renety w Warszawie[2].
Życie prywatne
W 1947 wzięła ślub z Bohdanem Lewickim, inżynierem budownictwa, późniejszym profesorem. Miała dwoje dzieci – Annę Lewicką-Morawską, również historyka sztuki, profesora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Pawła Lewickiego, profesora psychologii na Uniwersytecie w Tulsa w stanie Oklahoma. Mieszkała na warszawskim Mokotowie.
Publikacje
Publikacje naukowe
- Bernardo Morando, Państwowe Wydawnictwa Techniczne, 1952
- Bernardo Morando, Neripotzza Editore, Wenecja 1959
Publikacje popularnonaukowe
- Dole i niedole arrasów wawelskich, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1972
- W świecie zabytków sztuki, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1976 (Nagroda Konserwatora Zabytków)
- W kręgu architektury, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1976
- Piękno ocalone. Z Jarzębskim po współczesnej Warszawie (wspólnie z Barbarą Szymanowską), Państwowe Wydawnictwa Naukowe, 1982 (Nagroda za najlepsze varsavianum roku)
Przewodniki
- Atlas Architektury Starego Miasta w Warszawie, Arkady 1992 (tłumaczenie agnielskie, francuskie, niemieckie)
- Rynek Starego Miasta w Warszawie, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992 (tłumaczenie niemieckie, francuskie i angielskie)
- Wokół placu Zamkowego, wydawnictwa naukowe PWN, 1993
Przypisy
- ↑ Maria Lewicka. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2016-05-07]. (pol.).
- ↑ nekrolog, Gazeta Wyborcza 7 maja 2016
Bibliografia
- „Spotkania z Zabytkami”. Numer Specjalny 2010. Warszawa: Fundacja Hereditas.
- Maria Lewicka, Atlas Architektury Starego Miasta w Warszawie, wyd. pierwsze, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1992, ISBN 83-213-3512-8.