Batalha de Volhèc
|
Batalha de Volhèc
| |
|---|---|
 | |
| Informacions generalas | |
| Data | 507 |
| Luòc | Volhèc prèp de Peitieus |
| Eissida | victòria dels francs |
| Comandants | |
| Alaric II | Clodovèu |
| Fòrças en preséncia | |
| visigòts | francs |
La Batalha de Volhèc[1] se debanèt dins las marcas del nòrd del territòri visigotic del Reialme de Tolosa, prèp de Peitieus, a la prima de 507 entre los francs comandats per Clodovèu e los visigòts d'Alaric II.
La mòrt d'Alaric e la desfacha dels visigòts a Volhèc forcèt aquestes darrièrs a se retirar en Septimània, que encara contrarotlavan, e permetèt als francs de contraròtlar Aquitània, e de prendre Tolosa.
Debanament
[modificar | Modificar lo còdi]
A la prima de 507, l'armada dels visigòts menada pel rei Alaric II marcha cap al nòrd en limitar sa progression, esperant que los ostrogòts los apiejan, mas aqueles son imobilizats per la menaça que fan pesar los bizantins sus sas tèrras, benlèu amb l'acòrd de Clovís. D'aquel temps, l'armada franca menada per Clovís e son filh ainat Teodoric, passa Léger cap a Peitieus.
Malgrat sas crentas, lo rei Alaric II engatjarà lo combat. Lo rescontre se ten dins la plana de Volhèc, près de Peitieus. Lo combat debuta tre l'alba, los cavalièrs visigòts emplegant benlèu sa tactica abituala facha de cargas successivas a las qualas los francs opausan un mur de franciscas.
Un terrible còs a còs comença, entrò çò que lo rei Alaric II siá tuat per Clovís en persona, qu'auriá fondut sus el tre los primièrs instants de la lucha. Sabem pas vertadièrament s'aquel episòdi es confòrme a la realitat, mas Clovis èra considerat pels cronicaires contemporans e ulteriors coma un guerrièr de crénher.
La mòrt d'Alaric marquèt la desbranda dels visigòts, que fugiguèron cap al sud, fasent sègre amb eles Amalaric, l'eiretièr del reialme. L'infantariá auvernhata, aliada als visigòts e menada per Apollinar de Clarmont, filh de Sidòni Apollinar, se rendèt pas, e se batèt bravament fins al darrièr òme. En mitan de matinada, la batalha s'acavèt.
Aquela victòria dobriguèt per Clovís la rota d'Occitània. Capitèt tre 508 a conquistar Tolosa, anciana capitala dels visigòts, puèi temporàriament lo narbonés, que serà représ pels ostrogòts après lo fracàs del sètge d'Arle. S'emparèt alara d'Aquitània, de Gasconha, de Lengadòc e de Lemosin, çò que s'acompanhèt d'una dominacion franca tota relativa sus Auvèrnhe.
Provença foguèt daissada als aliats burgondis, que se fracassaràn davant Arle, çò que convendrà a Clovís, que los burgondis ne demorèron aflaquits ; son cap Gondebaud a vuejat son tresaur e perdut sos soldats. Aquela batalha de Vouillé aurà de consequéncias : Clovis marquèt d'una emprenta durabla las futuras frontièras de França e sos successors, merovingians, carolingians puèi capecians, se podràn prevaler d'una sobeiranetat mai o mens efectiva sus de territòris que constituïràn pus tard lo ducat d'Aquitània e lo comtat de Tolosa.
En mai, tre 508, Clovis installa sa nòva capitala a París, en luòc e plaça de Tournai, tròp excentrada repècte a las novèlas conquistas.