Pergi ke kandungan

Buli di sekolah

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Buli, seperti yang digambarkan dalam gambar (lakonan) ini, memudaratkan kesejahteraan dan perkembangan pelajar.

Buli sekolah, seperti buli di luar konteks sekolah, merujuk kepada satu atau lebih pelaku yang mempunyai kuasa fizikal atau sosial yang lebih besar daripada mangsa mereka dan bertindak agresif terhadap mangsa mereka dengan cara lisan atau fizikal.[1][2] Pelbagai jenis buli sekolah termasuk fizikal, emosi, lisan, buli siber, seksual dan pendidikan tinggi. Terdapat tanda amaran bagi situasi kanak-kanak dibuli, kanak-kanak menjadi pembuli, dan kanak-kanak yang pernah menyaksikan buli di sekolah.[3][4] Kesan keganasan sekolah adalah ketara di banyak negara, tetapi terdapat pemimpin politik yang berjaya mengurangkan buli sekolah melalui pelaksanaan strategi tertentu. Beberapa kaedah kawalan/pencegahan yang digunakan oleh sesetengah sekolah atau yang telah dicadangkan untuk dilaksanakan termasuk mendidik pelajar, sekatan peranti rakaman, teknologi keselamatan dan pengawal di sekolah. Respons terhadap buli berbeza-beza bergantung pada keadaan tertentu. Mangsa dan pelaku buli mempunyai ciri-ciri berbeza yang boleh menjadi penunjuk status mereka. Terdapat banyak kesan buli sekolah, yang paling biasa ialah perasaan tertekan, kebimbangan, kemarahan, tekanan, dan tidak berdaya. Dalam keadaan yang kurang biasa, mangsa mungkin mengalami penurunan dalam prestasi sekolah atau lebih jarang lagi, membunuh diri. 1 daripada 3 kanak-kanak mengalami buli pada satu ketika dalam pendidikan mereka.

Dari segi sejarah, novel Thomas Hughes 1857, Tom Brown's School Days memperincikan buli sekolah intensif, tetapi artikel jurnal ilmiah utama yang pertama untuk menangani buli sekolah nampaknya telah ditulis pada tahun 1897.[5] Penyelidikan dalam buli sekolah telah berkembang secara dramatik dari semasa ke semasa, meningkat daripada 62 artikel dalam 90 tahun antara 1900 dan 1990, kepada 562 dalam tempoh 4 tahun antara 2000 dan 2004.[6]

Kriteria

[sunting | sunting sumber]

Buli ialah subkategori tingkah laku agresif yang dicirikan oleh niat bermusuhan (kemudaratan yang disebabkan adalah disengajakan), ketidakseimbangan kuasa (ketaksamaan kuasa sebenar atau yang dirasakan antara pembuli dan mangsa), dan pengulangan dalam tempoh masa tertentu.[7][8] Ia juga telah dicadangkan bahawa kesusahan mangsa (kesusahan psikologi, fizikal, atau sosial yang ringan hingga serius) dan motivasi pembuli harus ditambah ke senarai ini.[9]

Ketidakseimbangan kuasa

[sunting | sunting sumber]

Buli dianggap oleh sesetengah pihak dikaitkan dengan ketidakseimbangan kuasa.[10] Seorang pembuli mempunyai persepsi kuasa terhadap orang lain disebabkan oleh faktor seperti saiz, jantina atau umur.[11] Buli di kalangan kanak-kanak perempuan berbeza, lebih tertumpu pada penampilan fizikal, faktor emosi, atau status akademik.[12]

Pembuli juga cenderung menyasarkan orang yang mempunyai halangan fizikal, seperti masalah pertuturan, seperti gagap. Sebilangan besar orang yang gagap mengalami beberapa tahap buli, gangguan atau ejekan semasa tahun persekolahan mereka daripada rakan sebaya serta guru yang tidak memahami keadaan tersebut.[13]

Tanda amaran

[sunting | sunting sumber]

Tanda-tanda bahawa kanak-kanak dibuli mungkin termasuk: kecederaan yang tidak dapat dijelaskan, gejala kebimbangan dan tekanan selepas trauma, pakaian hilang atau rosak, perubahan dalam tabiat makan, penurunan gred, ketidakhadiran sekolah yang berterusan, mencederakan diri sendiri, angan-angan membunuh diri dan menjadi terlalu apologetik.[3][4]

Tanda-tanda bahawa kanak-kanak membuli orang lain mungkin termasuk: terlibat dalam pergaduhan fizikal atau lisan, kerap dihantar ke pejabat pengetua, mempunyai rakan yang membuli orang lain dan menjadi semakin agresif dalam aktiviti biasa.[3][4]

Tanda-tanda bahawa kanak-kanak telah menyaksikan buli termasuk: tingkah laku sekolah yang buruk, gangguan emosi, kemurungan, tekanan selepas trauma, penyalahgunaan dadah dan alkohol, dan angan-angan membunuh diri.[3][4]

Jenis-jenis buli

[sunting | sunting sumber]

Fizikal

[sunting | sunting sumber]

Buli fizikal ialah sebarang sentuhan fizikal yang tidak diingini antara pembuli dan mangsa. Ini adalah salah satu bentuk buli yang paling mudah dikenal pasti. Contohnya termasuk:[14][15] Bergaduh, sentuhan tidak wajar, menendang, mencubit, mencucuk, menarik rambut, menumbuk, menolak, menampar, meludah, mengintai atau membuat hubungan mata yang tidak diingini dan berterusan dengan mangsa, menumpahkan cecair ke atas mangsa, membaling objek kecil dan ringan ke arah mangsa, mengusik, mengugut, menggeletek, menggunakan senjata termasuk yang dibuat-buat, kecurian dan/atau merosakkan barang peribadi.

Emosi

[sunting | sunting sumber]

Buli emosi ialah sebarang bentuk buli yang menyebabkan kerosakan pada jiwa dan/atau kesejahteraan emosi mangsa. Contohnya termasuk:[14][15] menyebarkan khabar angin berniat jahat tentang seseorang, "berpakat" terhadap orang lain (ini juga boleh dianggap sebagai buli fizikal), mengabaikan orang (seperti layanan senyap atau berpura-pura mangsa tidak wujud), memprovokasi orang lain, merendahkan atau berkata perkara yang menyakitkan hati (yang juga merupakan bentuk buli lisan).[16]

Lisan

[sunting | sunting sumber]

Buli lisan ialah kenyataan atau tuduhan fitnah yang menyebabkan mangsa mengalami tekanan emosi yang tidak wajar. Contohnya termasuk: [15] bahasa kesat carutan yang ditujukan kepada mangsa; menggunakan istilah menghina atau mempersendakan nama orang itu (termasuk nama saudara dan kenalan); mengulas secara negatif tentang rupa, pakaian, badan, dsb. seseorang, (penderaan terhadap peribadi); mendera, mengganggu, mengejek dan memperkecilkan,[16] mengancam untuk mendatangkan bahaya,[17] mengusik,[17] dan membuat komen seksual yang tidak sesuai.[17]

Buli siber

[sunting | sunting sumber]

Ditambah dengan penggunaan komputer dan internet yang semakin meningkat, penggunaan teknologi dan media sosial sebegini telah memindahkan beberapa buli dari halaman sekolah ke internet.[18] Kini, sekolah mengalami kesukaran dalam mengawal buli di luar kampus kerana persepsi bahawa peranan mereka terhenti di pintu pagar sekolah. Sekolah berada di bawah tekanan untuk tidak melebarkan kuasa mereka serta ingin mengelak melanggar hak kebebasan bersuara murid.[19] Menurut Profesor Bernard James, "ketakutan pendidik dalam konteks teknologi baru muncul ini berfungsi dalam kelebihan pembuli."[20]

Penyelidikan mencadangkan bahawa buli siber kadangkala merupakan lanjutan daripada buli yang telah berlaku di tempat lain.[21] Pelajar yang dibuli siber, dalam banyak kes, juga pernah dibuli dengan cara lain sebelum ini (cth., secara fizikal atau lisan di sekolah). Terdapat beberapa pelajar yang dibuli secara eksklusif melalui Internet. Sesetengah mangsa siber secara fizikal lebih kuat daripada pembuli siber, yang menyebabkan pembuli ini lebih suka berkonfrontasi dalam talian berbanding secara bersemuka.[22]

Seksual

[sunting | sunting sumber]

Buli seksual ialah "sebarang tingkah laku buli, sama ada fizikal atau bukan fizikal, yang berdasarkan seksualiti atau jantina seseorang."[23] Soal selidik BBC yang ditujukan kepada remaja Inggeris berumur 11 hingga 19 tahun mendapati, daripada 273 responden, 28 telah dipaksa melakukan sesuatu yang seksual, 31 pernah melihatnya berlaku kepada orang lain, dan 40 pernah mengalami sentuhan yang tidak diingini.[24] Angka kerajaan UK menunjukkan bahawa pada tahun persekolahan 2007–2008, terdapat 3,450 pengecualian tempoh tetap dan 120 tindakan buang sekolah di England kerana salah laku seksual.[25] Ini termasuk insiden seperti meraba dan menggunakan bahasa hinaan secara seksual. Dari April 2008 hingga Mac 2009, ChildLine menasihati sejumlah 156,729 kanak-kanak, 26,134 daripadanya bercakap tentang buli sebagai kebimbangan utama dan 300 daripadanya bercakap secara khusus tentang buli seksual.[26] Kes mesej seksual juga semakin meningkat dan telah menjadi punca utama buli.[perlu rujukan] Sebaran gambar seksual mereka yang terlibat, sama ada di sekitar sekolah atau di internet, meletakkan pemula dalam kedudukan untuk dihina dan dibuli.[27]

Peranan

[sunting | sunting sumber]

McNamee dan Mercurio menyatakan bahawa terdapat "segi tiga buli", yang terdiri daripada orang yang melakukan buli, orang yang dibuli, dan orang yang melihat. Sebaliknya, Jabatan Kesihatan dan Perkhidmatan Manusia AS membahagikan kejadian buli kepada 7 peranan, yang terdiri daripada "segi tiga" awal ditambah mereka yang membantu, mereka yang menguatkan tindakan pembuli, mereka yang tidak terlibat tetapi menyaksikan pembuli ("orang luar"), dan mereka yang datang untuk membantu mangsa ("pembela").[3]

Dinamik budaya

[sunting | sunting sumber]

Buli sekolah mungkin tidak berakhir dengan interaksi antara pelajar; dinamik lain mungkin boleh dilihat dalam sesebuah sekolah. Pelajar mungkin membuli satu sama lain atau orang lain (guru, kakitangan, ibu bapa), tetapi pelajar juga mungkin mengalami buli daripada guru atau kakitangan. Dinamik ini juga mungkin bermain antara kakitangan dan guru, ibu bapa dan guru, atau mana-mana gabungan lain daripadanya.[28][29]

Pencegahan institusi

[sunting | sunting sumber]

Kajian telah menunjukkan bahawa program buli yang ditubuhkan di sekolah dengan penglibatan kakitangan dan fakulti telah ditunjukkan dapat mengurangkan penganiayaan rakan sebaya dan buli.[30] Kejadian buli dapat dikurangkan dengan ketara apabila pelajar sendiri tidak bersetuju dengan buli.[31] Aktiviti bilik darjah di mana pelajar membuat refleksi tentang buli mengurangkan kes buli sambil meningkatkan komunikasi antara pelajar dan kakitangan sekolah.[32]

Kajian semasa menunjukkan bahawa program antibuli berasaskan sekolah juga berkesan dalam mengurangkan pelakuan buli dan penganiayaan buli sebanyak ~15%, berdasarkan bukti berkualiti sederhana.[33] Walau bagaimanapun, kerana terdapat variasi di antara banyak program, penyelidikan lanjut diperlukan untuk meneroka perkara ini dan membuat kesimpulan tentang ciri khusus yang menjadikan program ini berkesan.[33]

Tindak balas kebangsaan berkesan

[sunting | sunting sumber]

Berdasarkan kajian kes UNESCO terhadap enam negara yang telah berjaya mengurangkan keganasan dan buli sekolah (Eswatini, Itali, Jamaica, Lubnan, Republik Korea dan Uruguay) serta dua negara yang telah mengekalkan tahap rendah dari semasa ke semasa (Belanda dan Sweden), terdapat beberapa faktor yang menyumbang kepada tindak balas negara yang berkesan.[34]

Faktor-faktor yang menyumbang kepada tindak balas nasional yang berkesan termasuk:[34]

  • Kepimpinan politik dan komitmen peringkat tinggi, bersama dengan rangka kerja perundangan dan dasar yang teguh yang menangani keganasan terhadap kanak-kanak dan keganasan sekolah serta buli. Banyak negara yang berjaya juga mempunyai penekanan dalam dasar negara yang menggalakkan persekitaran pembelajaran yang selamat, iklim sekolah dan bilik darjah yang positif, dan komitmen yang kuat terhadap hak dan pemerkasaan kanak-kanak.[34]
  • Kerjasama dan perkongsian. Di peringkat kebangsaan, ini termasuk perkongsian antara sektor pendidikan dan kementerian sektor lain, organisasi masyarakat sivil, institusi akademik, persatuan profesional dan media. Di peringkat sekolah, ia termasuk perkongsian yang melibatkan semua pihak berkepentingan dalam komuniti sekolah, termasuk guru besar, guru, kakitangan lain, ibu bapa dan pelajar, pihak berkuasa tempatan, dan profesional dalam sektor lain. Lebih khusus lagi, penglibatan semua pelajar, termasuk orang luar, dan penggunaan pendekatan rakan sebaya, telah menjadi faktor utama di negara-negara yang paling banyak mencapai kemajuan.[34]
  • Pendekatan berasaskan bukti, dimaklumkan oleh data yang tepat dan komprehensif serta penilaian sistematik terhadap keberkesanan program sedia ada. Sistem yang berkesan untuk pelaporan rutin dan pemantauan keganasan sekolah dan buli dan penilaian ketat terhadap kesan program dan intervensi adalah kritikal.[34] Program pencegahan buli yang sampai kepada ibu bapa melalui latihan dan bahan yang dihantar ke rumah, serta senario main peranan yang boleh dilalui oleh pelajar, telah didapati sebagai komponen yang relevan untuk mengurangkan tingkah laku bermasalah menurut penyelidikan daripada David Finkelhor dan rakan sekerja dari Pusat Jenayah Terhadap Kanak-Kanak Universiti New Hampshire.[35]
  • Latihan dan sokongan bagi guru dan penjagaan dan sokongan untuk pelajar yang terjejas. Latihan di negara-negara yang berjaya telah menumpukan pada membangunkan kemahiran untuk mencegah dan bertindak balas terhadap keganasan dan buli sekolah dan menggunakan pendekatan positif untuk pengurusan bilik darjah.[34]

Kajian kes juga mengenal pasti beberapa faktor yang boleh mengehadkan keberkesanan dan kesan tindak balas negara. Ini termasuk kekurangan data mengenai aspek khusus keganasan dan buli sekolah dan subkumpulan pelajar yang paling terdedah, liputan intervensi yang rendah, kekurangan pemantauan sistematik keganasan dan buli sekolah, dan penilaian terhadap kesan program.[34]

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Nansel, Tonja R.; Overpeck, Mary; Pilla, Ramani S.; Ruan, W. June; Simons-Morton, Bruce; Scheidt, Peter (2001-04-25). "Bullying behaviors among U.S. youth: Prevalence and association with psychosocial adjustment". JAMA. American Medical Association. 285 (16): 2094–2100. doi:10.1001/jama.285.16.2094. PMC 2435211. PMID 11311098.
  2. ^ Nansel, Tonja R.; Craig, Wendy; Overpeck, Mary D.; Saluja, Gitanjali; Ruan, W. June (2004-08-01). "Cross-national consistency in the relationship between bullying behaviors and psychosocial adjustment". Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine. American Medical Association. 158 (8): 730–736. doi:10.1001/archpedi.158.8.730. PMC 2556236. PMID 15289243.
  3. ^ a b c d e US Department of Health and Human Services (16 Oktober 2012). "The Roles Kids Play". What is Bullying. Dicapai pada 25 September 2013.
  4. ^ a b c d Fisher, Bonnie; Lab, Steven; Miller, Holly Ventura; Miller, J. Mitchell (2010). "School-Based Bullying Prevention". Encyclopedia of Victimology and Crime Prevention. California: SAGE Publications, Inc. m/s. 818–820. doi:10.4135/9781412979993.n274. ISBN 978-1-4129-6047-2.
  5. ^ Koo, Hyojin (1 April 2007). "A time line of the evolution of school bullying in differing social contexts". Asia Pacific Education Review. 8 (1): 107–116. doi:10.1007/BF03025837.
  6. ^ Stassen Berger, Kathleen (Mac 2007). "Update on bullying at school: Science forgotten?". Developmental Review. 27 (1): 90–126. doi:10.1016/j.dr.2006.08.002.
  7. ^ Burger, Christoph; Strohmeier, Dagmar; Spröber, Nina; Bauman, Sheri; Rigby, Ken (October 2015). "How teachers respond to school bullying: An examination of self-reported intervention strategy use, moderator effects, and concurrent use of multiple strategies". Teaching and Teacher Education. 51: 191–202. doi:10.1016/j.tate.2015.07.004.
  8. ^ Olweus, D. (1999). The nature of school bullying: A cross-national perspective. In P. K. Smith, J. Junger-Taqs, D. Olweus, R. Catalano, & P. Slee (Eds.), The nature of school bullying: A cross-national perspective (pp. 7–27). New York: Plenum.
  9. ^ Goldsmid, S.; Howie, P. (2014). "Bullying by definition: An examination of definitional components of bullying". Emotional and Behavioural Difficulties. 19 (2): 210–225. doi:10.1080/13632752.2013.844414. S2CID 145146347. penerbitan capaian tertutup - di belakang sekatan berbayar
  10. ^ Meyer, Doug (December 2016). "The Gentle Neoliberalism of Modern Anti-bullying Texts: Surveillance, Intervention, and Bystanders in Contemporary Bullying Discourse". Sexuality Research and Social Policy. 13 (4): 356–370. doi:10.1007/s13178-016-0238-9.
  11. ^ Sylvester, Betty (1 Januari 2011). "Teacher as Bully: Knowingly or Unintentionally Bullying Students". The Delta Kappa Gamma Bulletin: The International Journal for Professional Educators. 77 (2): 42–45.
  12. ^ Beaty, LA; Alexeyev, EB (2008). "The problem of school bullies: What the research tells us" (PDF). Adolescence. 43 (169): 1–11. PMID 18447077.
  13. ^ Hugh-Jones S, Smith PK (1999). "Self-reports of short- and long-term effects of bullying on children who stammer". The British Journal of Educational Psychology. 69 ( Pt 2) (2): 141–58. doi:10.1348/000709999157626. PMID 10405616.
  14. ^ a b "So what is bullying?". Stop Bullying Now!. Diarkibkan daripada yang asal pada 20 Februari 2009.
  15. ^ a b c Bolton, José; Graeve, Stan (2005). No room for bullies: from the classroom to cyberspace. Nebraska: Boys Town Press. ISBN 978-1-889322-67-4.
  16. ^ a b "The Effects of Belittling". Counselling Connect. Dicapai pada 29 Oktober 2013.
  17. ^ a b c stopbullying.gov
  18. ^ Kowalski, R. M.; Limber, S.; Agatston, P. W. (2012). Cyberbullying: bullying in the digital age (ed. 2nd). Malden, M.A: Wiley-Blackwell.
  19. ^ "What is cyberbullying, exactly?". Stop cyberbullying. Dicapai pada 29 Oktober 2013.
  20. ^ Hoffman, Jan (28 Jun 2010). "Online Bullies Pull Schools Into the Fray". The New York Times.
  21. ^ Waasdorp, T.E.; Bradshaw, C.P. (2015). "The overlap between cyberbullying and traditional bullying". Journal of Adolescent Health. 56 (5): 483–488. doi:10.1016/j.jadohealth.2014.12.002. PMID 25631040.
  22. ^ Burger, C.; Bachmann, L. (2021). "Perpetration and victimization in offline and cyber contexts: A variable- and person-oriented examination of associations and differences regarding domain-specific self-esteem and school adjustment". Int J Environ Res Public Health. 18 (19): 10429. doi:10.3390/ijerph181910429. PMC 8508291 Check |pmc= value (bantuan). PMID 34639731 Check |pmid= value (bantuan).
  23. ^ "NSPCC working definition of Sexual Bullying" (PDF). NSPCC. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 13 Jun 2010. Dicapai pada 22 April 2010.
  24. ^ "Rising problem of sexual bullying in schools". BBC Panorama. 5 Januari 2009. Dicapai pada 22 April 2010.
  25. ^ "Permanent and Fixed Period Exclusions from Schools in England 2007/08". UK Government's Department for Children, Schools and Families. 30 Julai 2009. Dicapai pada 22 April 2010.
  26. ^ "NSPCC policy summary" (PDF). NSPCC. Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 13 Jun 2010. Dicapai pada 22 April 2010.
  27. ^ "Sexting". EyePAT. Dicapai pada 14 September 2015.
  28. ^ Parsons, Les (2005). Bullied Teacher – Bullied Student: How to Recognize the Bullying Culture in Your School And What to Do About It. Pembroke Publishers Limited. ISBN 978-1-55138-190-9.
  29. ^ Dake, J. A.; Price, J. H.; Telljohann, S. K. (2003). "The nature and extent of bullying in school" (PDF). The Journal of School Health. 73 (5): 173–80. doi:10.1111/j.1746-1561.2003.tb03599.x. PMID 12793102.
  30. ^ O'Brennan, L. M.; Waasdorp, T. E.; Bradshaw, C. P. (2014). "Strengthening bullying prevention through school staff connectedness". Journal of Educational Psychology. 106 (3): 870–880. doi:10.1037/a0035957.
  31. ^ Guerra, Nancy G; Williams, Kirk R (2010). "Implementing bullying prevention in diverse settings : geographic, economic, and cultural influences". Dalam Vernberg, Eric M; Biggs, Bridget K (penyunting). Preventing and treating bullying and victimization. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-533587-3. OCLC 426066162.
  32. ^ Ansary, Nadia S.; Elias, Maurice J.; Greene, Michael B.; Green, Stuart (1 Oktober 2015). "Bullying in schools: research has yet to precisely prescribe a remedy for school bullying, but some guidelines are emerging to help schools choose programs that best fit their situation". Phi Delta Kappan. 97 (2): 30. doi:10.1177/0031721715610088. Templat:GALE.
  33. ^ a b Gaffney, Hannah; Ttofi, Maria M.; Farrington, David P. (June 2021). "Effectiveness of school‐based programs to reduce bullying perpetration and victimization: An updated systematic review and meta‐analysis". Campbell Systematic Reviews. 17 (2). doi:10.1002/cl2.1143.
  34. ^ a b c d e f g Behind the numbers: ending school violence and bullying. UNESCO. 2019. ISBN 978-92-3-100306-6.
  35. ^ Finkelhor, David; Vanderminden, Jennifer; Turner, Heather; Shattuck, Anne; Hamby, Sherry (1 April 2014). "Youth exposure to violence prevention programs in a national sample". Child Abuse & Neglect. 38 (4): 677–686. doi:10.1016/j.chiabu.2014.01.010. PMID 24630440.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Buli_di_sekolah&oldid=5647914"