Mając na uwadze dekrety papieża Urbana VIII , autorka podkreśla, że fakty opisane i przedstawione w tej książce mają charakter świadectwa wiary. Autorka w żaden sposób nie uprzedza osądu Kościoła w jakiejkolwiek sprawie.
Wszelkie materiały zawarte w książce są objęte prawem autorskim i podlegają ochronie na mocy Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. (tekst ujednolicony: Dz.U. 2006 nr 90 poz. 631). Książka zawiera także materiały, których prawa autorskie należą do Wojowników Maryi. Znalazły się tutaj za ich zgodą. Kopiowanie, przetwarzanie, rozpowszechnianie wszelkich materiałów z tej publikacji, w całości lub w części, bez pisemnej zgody autora jest w myśl Ustawy zabronione.
Materiały środka: zdjęcia dzięki uprzejmości Archiwum Fotograficznego Wojowników Maryi (fot. 1–21); Archiwum Fotograficzne Wojowników Maryi Sztokholm (fot. 23–31); archiwum autorki (fot. 22)
Wydawnictwo Esprit dołożyło wszelkich starań, aby skontaktować się z dysponentami autorskich praw majątkowych do zdjęć opublikowanych w książce. Niestety nie we wszystkich przypadkach było to możliwe. W związku z tym wydawnictwo zwraca się z prośbą o kontakt do wszystkich osób, które posiadają informacje przydatne w tym względzie. Wszelkie braki uzupełnimy w kolejnych wydaniach.
Redakcja: Justyna Jagódka
Korekta: Krystyna Stobierska
Skład i łamanie: Lucyna Sterczewska
ISBN 978-83-67742-64-1
Wydanie I , Kraków 2024
Druk i oprawa: Skleniarz
Wydawnictwo Esprit sp. z o.o.
ul. Władysława Siwka 27a, 31-588 Kraków tel. 12 267 05 69, 12 264 37 09 e-mail: [email protected]
tę dedykuję Maryi, Mamie Jezusa, aby zgodnie z Jego życzeniem przekazanym światu w Fatimie „była bardziej znana i bardziej kochana”
AUTORKA
Pan [jest] wojownikiem.
WJ 15, 3
Oni noszą znamiona świętych, którzy przeciwstawiają się dziś złu i zmieniają pędy tego świata. Bóg sam ich pozbierał. Ruch Wojowników Maryi to ewidentna interwencja Nieba.
KS. HENRYK BOLCZYK, pierwszy następca ks. Franciszka Blachnickiego, wicepostulator jego procesu beatyfikacyjnego
[…] nie potraficie ich zniszczyć i może się okazać, że walczycie z Bogiem.
DZ 5, 39
Z [Polski] wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście Moje.
Jezus do św. Faustyny, Dzienniczek , nr 1732
PROLOG
6 sierpnia 2022 roku, Sztokholm
Przy szerokiej Lidingövägen w północnej części miasta kilku mężczyzn ustawia się na środku ulicy na wysokości numeru 38–22 nieopodal kliniki chirurgii plastycznej. Mateusz, Damian, Patryk, Zbyszek i Daniel. Średnia wieku trzydzieści pięć, przystojni, uśmiechnięci, postawni; mają na sobie białe bluzy z napisem „Totus Tuus”. Ulica jest obstawiona wozami policyjnymi, bezszelestnie migoczą koguty karetek, na wietrze powiewają tęczowe flagi. Za chwilę przejdzie tędy blisko pięćdziesiąt tysięcy osób1, by „uczcić lokalne środowiska LGBTQ ”2. Sztockholm Pride to od 1998 roku największy event gejowski w Skandynawii. Wydarzeniu towarzyszą koncerty, festyny, wybór najlepszego hotelu LGBT roku. Mężczyźni w białych bluzach tymczasem stoją pewnie. Jeden z nich trzyma wysoki na kilkanaście metrów kij, na nim powiewa potężny wizerunek młodej, subtelnie uśmiechniętej kobiety – Matki Bożej, Pani z Tihaljiny.
– Panowie co tu robią? – Dwóch policjantów podchodzi do mężczyzn.
– Stoimy. A nie można? – odpowiada Daniel Kubiak. – Jest nas pięciu, to zezwolenia nie trzeba.
– Panowie, tutaj jest parada miłości – tłumaczy jeden z policjantów, spoglądając na bluzy swoich rozmówców.
– Wiemy! – odpowiada pewnym tonem Daniel. – Dlatego my przyszliśmy ze swoją miłością. – Daniel wskazuje na powiewający na wietrze kilkumetrowy sztandar z Kecharitomene.
– A broń jakaś jest, panowie? – dopytuje policjantka, która dołącza do kolegów.
– Oczywiście, że tak! – odpowiada ze śmiertelną powagą Daniel. –Proszę bardzo, już pokazuję. – Zdejmuje z szyi pancerny różaniec i wręcza policjantce.
Kobieta zupełnie zmienia wyraz twarzy.
– Ooo, panowie – mówi poważnym tonem – to wy macie broń silniejszą niż atom!
„Zdębieliśmy” – relacjonuje mi tamtą scenę Daniel, kiedy jedziemy z lotniska Arlanda pustymi ulicami Sztokholmu w środku nocy 30 czerwca 2023 roku. Niebo nad nami jest jasne, jak wczesnym popołudniem w Polsce. Mimo to latarnie nad drogami świecą pełnym blaskiem. W przedniej szybie samochodu odbija się twarz uśmiechniętej Pani z Tihaljiny.
– Ty tak jeździsz z Maryją po Sztokholmie? – pytam. Daniel obraca się.
– A wiesz, ilu chłopa się obejrzało i pytało, kto to? – Śmieje się.
– Nooo – potwierdza siedząca obok Patrycja, żona Daniela.
Ma długie, gęste, czarne włosy. Kiedy Daniel zobaczył ją po raz pierwszy w jednej ze szwedzkich dyskotek, natychmiast pomyślał: „Ale Pocahontas! Wchodzę w to od razu!”. Miał już wtedy córkę w wolnym związku. Patrycja syna ze związku sprzed lat. „Stał za nią” – opowie mi potem Daniel. „A ja w rękach niosłem czerwone jabłko ze straganu sprzed dyskoteki. Prosto na nią. Facet mnie nie obchodził”.
Daniel gestykuluje.
– Czasem, jak stanę na światłach albo na parkingu i ktoś mnie zaczepi o ten obraz, to od razu opowiadam o Matce Bożej i o Różańcu!
I żeby się zawierzyli Niepokalanemu Sercu Maryi.
– Cały Daniel! – mówi z uśmiechem siedzący obok ks. Krystian Zacheja, który przyleciał tym samym samolotem z Warszawy. Od czerwca 2023 roku pasowany Wojownik Maryi, młody, szczupły, trochę w typie intelektualisty, uduchowiony, z bródką i gęstą czupryną. Salezjanin, kończył seminarium w Lądzie, urodził się w Szwecji. Mama i tata są Polakami. Ksiądz Krystian wychowywał się jednak w Sztokholmie, dziś jest proboszczem parafii na Jakobsbergu i doskonale zna tamtejsze realia. Jego opowieści będą spędzać mi sen z powiek… – Ale zaraz, Asia, dokończę z tą paradą. – Daniel odwraca się z powrotem przodem do kierownicy i ciągnie dalej: – Policjantka obróciła się na pięcie i odeszła. Po chwili w naszą stronę ruszyło kilku uzbrojonych policjantów. Szli z tarczami i pałkami. Myślę: „Już po nas”.
Daniel do złudzenia przypomina Jeana Reno z filmu Leon zawodowiec. Nie wiadomo, kiedy wyciągnie z kieszeni spluwę. Wrażenie potęgują tatuaże wystające spod czarnej bluzy z napisem „Wojownicy Maryi”. Opowiada całym sobą. Co jakiś czas gestykuluje, puszczając kierownicę.
– Zbliżają się policjanci, a ja: „Panowie, po co tak od razu z bronią, przecież my stoimy pokojowo”.
Uzbrojeni funkcjonariusze otaczają Wojów kręgiem. Jeden z nich zwraca się do Daniela:
– My tu przyszliśmy nie po was, ale żeby was ochronić!
Tymczasem z dala nadciąga kolorowy tłum półnagich mężczyzn.
Wielu jest wymalowanych, czerwone lub różowe szminki na twarzach, wysokie buty, stringi. Tęczowe flagi, balony. Niektórzy pląsają w rytmie muzyki. Inni się całują.
– Chwyciliśmy różańce i zaczęliśmy się głośno modlić – opowiada
Daniel. – I nagle młody chłopak, który obok nas się zatrzymał (był
ubrany w obcisłe czarne spodnie, miał czarną szminkę na twarzy), zaczął strasznie wyć. Barytonem. Jakaś siła zaczęła wywijać jego ciałem. Chwyciliśmy go. „Bracie”, mówię, „przeżegnaj się”. On był lekko naćpany. Wiem coś o tym. Darł się. „Bracie, zrób znak krzyża”, mówię. Chłopaki cały czas się modlą. „Bracie, pomogę ci, zrób znak krzyża”. Spojrzał na mnie trochę zamglonym wzrokiem. „Niech Boża miłość się na ciebie wyleje”, powiedziałem. I powoli drżącą dłonią się przeżegnał. Chwilę jeszcze walczył i padł na ziemię. Wszystko się uspokoiło. A my staliśmy dalej z różańcami. Cały ten tłum zaczął w tym momencie obracać się na Kecharitomene.
26 października
2020 roku, Warszawa
Plac przed kościołem św. Aleksandra w Warszawie jest wypełniony po brzegi i tonie w czerni. Tysiące ubranych w czarne koszulki kobiet skanduje: „Nie ma wolności bez prawa do aborcji!” (przetłumaczę: „Nie ma wolności bez prawa do zabijania nienarodzonych dzieci!”).
Trwa pandemia. Obowiązuje zakaz publicznych zgromadzeń.
Mimo to w całym kraju od 22 października odbywają się protesty z powodu wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie aborcji eugenicznej. Trybunał orzekł, że zabijanie dzieci, u których stwierdzono ciężką wadę, jest niezgodne z konstytucją. Protesty mają wyjątkowo agresywny charakter, mimo że na ulicach są kobiety. „W stronę […] policjantów rzucano jajka, farbę oraz środki pirotechniczne – petardy hukowe. Policjanci w indywidualnych przypadkach używali środków przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej”3 . – Te kobiety bez przerwy rzucały przekleństwa. Na ludzi, którzy tam byli, na nas – mówi Paweł Urbanek. Jest Wojownikiem Maryi od
2016 roku. – W życiu czegoś takiego nie doświadczyłem. Nie wiem… jakbym w filmie jakimś był.
„Przed kościołem pw. św. Aleksandra, na placu Trzech Krzyży, trwa walka między uczestnikami Strajku Kobiet a powołaną do obrony kościołów Strażą Narodową. Z internetowych relacji wynika, że w tłum rzucane są butelki i ostre przedmioty. Na miejscu jest policja”4 .
– Każdy wierzący zdaje sobie sprawę, jak ważne jest słowo. Tak jak błogosławieństwo jest ważne, tak przekleństwo może być bardzo niebezpieczne. I odczuwałem to w sobie. Złorzeczenia tych kobiet.
To kosztowało mnie sporo silnych emocji, także na poziomie duchowym – dodaje Paweł.
Kiedy się pojawiły czarne marsze, nie zastanawiał się ani przez chwilę.
– Miałem pragnienie, żeby tam iść. Nie widziałem, co mnie spotka – mówi.
Najpierw modlił się pod kościołem Świętego Krzyża, gdzie była część protestujących, potem pobiegł do kościoła św. Aleksandra. Miał ze sobą tylko różaniec.
– Zaczęliśmy śpiewać Jezus Królem. Śpiewaliśmy przez długi czas. Potem uklękliśmy i zaczęliśmy odmawiać Różaniec. I wtedy w ruch poszły butelki. Szkło rozbijało się nam pod nogami. Ale modliliśmy się dalej. Za te kobiety i za życie.
5 stycznia 2023 roku, Rzym
Do bramek wejściowych na plac św. Piotra na kilka godzin przed rozpoczęciem ceremonii pogrzebowych Benedykta XVI ustawia się szeroka kolejka. Miejsca na placu powoli zajmują delegacje z całego
świata: przywódcy państw, królowie, politycy i duchowni, przedstawiciele różnych wyznań. W kolejce do wejścia stoi też kilka gęstych rzędów mężczyzn w czarnych bluzach z napisem „Wojownicy Maryi”.
– Przyjechaliśmy większą grupą braci, staliśmy z banerem WM i emblematem Matki Bożej – wspomina Andrzej Grabowski, pierwszy krajowy koordynator Wojowników Maryi. – Przed samym wejściem na plac św. Piotra zatrzymali nas nagle karabinierzy, obstawili i kazali czekać. „Co się dzieje?”, myślę.
Po chwili do Wojowników podchodzi kobieta, postawna komendant karabinierów: „Panowie, nie wejdziecie”. „Ale jak to?”
Andrzej wspomina:
– Zacząłem jej tłumaczyć, że my z różańcami, że z Polski.
Komendantka mierzy Wojów z góry na dół. „Może ktoś za was poręczyć?”, pyta.
– Pierwsze, co mi przyszło na myśl, to telefon do kardynała Krajewskiego – relacjonuje mi Andrzej. – Bogu dzięki, bo nas uratował! Okazało się, że we Włoszech czarne bluzy noszą tylko ekstremiści.
Bali się nas. Zapamiętaliśmy sobie tych „ekstremistów”. – Andrzej się śmieje. – Zwłaszcza że krótko potem w Polsce niektórzy tak nas okrzyknęli…
– Po co jechaliście na pogrzeb papieża emeryta? – zaczepiam trochę Woja.
– No jak to, Joasia, to był wielki przyjaciel Polski. Chcieliśmy się modlić za Kościół!
WPROWADZENIE
26 sierpnia 2022 roku, uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej. „Jesteśmy w Medziugorje z ks. Dominikiem na rekolekcjach. Pamiętam w modlitwie”, czytam esemesa od Magdy, jednej z żon Wojowników Maryi. Znamy się wtedy tylko telefonicznie. Podskakuję na kanapie w salonie w jednym z hoteli w bośniacko-hercegowińskiej wiosce. „Myślisz, że mogłabym do księdza podjechać?” –odpisuję do Magdy. „A ty tu jesteś?! Jeśli chcesz, to tylko teraz!” Natychmiast wsiadam w samochód. Od dawna chciałam poznać salezjanina.
– Joasiu! – Wita się ze mną jak dobry znajomy. – Jakbym wiedział, tobym się przyzwoiciej ubrał. – Uśmiecha się. Ma na sobie sportową koszulkę z Decathlona w wyrazistym niebieskim kolorze i krótkie spodenki. Jego jaskrawoniebieskie oczy aż zarażają szczęściem. Nasza nieplanowana rozmowa – o ks. Dolindo, o sprawach wokół, o tym, co w duszy i sercu – trwa niemal dwie godziny. Po powrocie z Medziugorje odbieram telefon od wydawcy.
– Jak postępy w pracy nad książką? – pyta Piotr Mistachowicz. Pracuję wtedy nad wywiadem rzeką z pewnym kapłanem. Jak zawsze z Piotrem rozmawiamy o bólach Kościoła, ale i o burzy, która powoli rozpętuje się nad ks. Dominikiem.
– A wiesz, że się właśnie spotkaliśmy w Medziugorje?
– Zrób z nim książkę! – reaguje żywiołowo Piotr.
I choć od razu odkrzykuję gromkie: „Tak!”, to równie szybko nachodzi mnie myśl: ale po co? Jest już tak wiele publikacji i nagrań samego ks. Dominika. Piotr nalega. Wzdycham do Nieba: „Jezu, od prawie dziesięciu lat zajmuję się tylko ks. Dolindo. Inny tekst teraz piszę… Daj mi znak, jeśli chcesz tej książki”. I uciekam się do drobnego „szantażu”: „Jezu, zróbmy tak: jak ks. Dominik sam do mnie zadzwoni, to się za to zabieram”. W duchu myślę, że przecież to nierealne, żeby ks. Dominik zadzwonił. Po co? Raz się widzieliśmy. „A ty, padre”, zaczepiam jeszcze ks. Dolindo, „też daj mi znać. Tylko tak, żebym nie musiała zgadywać”.
Kilka dni później, 15 września 2022 roku, we wspomnienie Matki Bożej Bolesnej, w dniu imienin ks. Dolindo na moim telefonie wyświetla się numer… ks. Dominika Chmielewskiego. Z wrażenia nie odbieram. Oddzwaniam po chwili. To, co słyszę po drugiej stronie słuchawki, po prostu wbija mnie w fotel.
– Dzwonię do ciebie, Joasia, bo chciałbym, żebyś mi powiedziała: Co w takiej sytuacji zrobiłby ks. Dolindo? – pyta spokojnym tonem ks. Dominik.
W Polsce burzowe wichury już na dobre hulają wtedy nad kapłanem. Podważane jest jego nauczanie, z publikacji prasowych i na Facebooku dowiaduje się o swoich rzekomych błędach teologicznych.
– Mnie się ksiądz pyta? – reaguję, nie kryjąc zaskoczenia.
Wyjaśniam, co robił ks. Dolindo, kiedy wyzywano go od heretyków i mimo że tłumy nawracały się po jego kazaniach, a setki osób zmieniało życie pod wpływem jego komentarzy do Pisma Świętego, ci, dla których pisma ks. Dolindo były „zbyt proste” i „zbyt duszpasterskie”, bo było tam za dużo krzyża oraz Matki Bożej, nazywanej przez ks. Dolindo wprost Współodkupicielką, i którzy ponadto uważali, że źle mówił o piekle, niemal pastwili się nad każdym jego słowem, pisali donosy, pisma. I żaden nie pofatygował się do ks. Dolindo osobiście. Tak jak do ks. Dominika…
Ściskało mi serce, bo po drugiej stronie słuchawki ani przez moment w tonie i słowach ks. Chmielewskiego nie było słychać nuty goryczy, żalu, pretensji do atakujących go publicystów i teologów. Była autentyczna miłość, pokój i pełna gotowość do przyjęcia każdego obrotu sytuacji.
Wiele rzeczy, które zarzucano ks. Dominikowi, pochodziło albo z orędzi z Fatimy, albo z pism św. Maksymiliana Marii Kolbego i św. Faustyny Kowalskiej czy też z nauczania św. Jana Pawła II i kilku mistyków.
– Przecież ja nie mogę na każdym kazaniu bez przerwy robić przypisów ustnych – mówił ks. Dominik. – Mówię jak duszpasterz, nie piszę teologicznych traktatów z ambony.
Im dłużej słuchałam tego, co mówił salezjanin, tym mocniej we mnie zbierał się taki duch, jaki ogarniał mnie, kiedy wczytywałam się przed laty w zapiski z przesłuchań ks. Dolindo. Gotowało się we mnie. Ksiądz Dominik postąpił dokładnie tak jak neapolitański kandydat na ołtarze.
Ponieważ jednak (ksiądz o tym nie wiedział) ten telefon był dla mnie odpowiedzią z Nieba, zapytałam o książkę. W słuchawce najpierw zapadła cisza. Potem naszkicowaliśmy ewentualny pierwszy rys i zakończyliśmy obopólną zgodą, że sprawę przemodlimy, a ks. Dominik skonsultuje ją z przełożonymi.
Oni noszą znamiona świętych
W miarę upływu czasu zmieniała się koncepcja książki. Salezjanin od początku wyraźnie zaznaczył, że nie ma to być książka o nim. Chwilowo nawet wahał się nad jej sensem. Wolał zostać w cieniu. Bohaterką ma być Matka Boża, Jej Syn, święci. „Porozmawiajmy o pięknie Kościoła”. Problemem był czas. Kapłan miał kalendarz wypełniony po brzegi.
– No to zacznij rozmawiać z Wojownikami! – rzucił wyzwanie mój wydawca. – Może to ma być o nich książka?
Nie maskując entuzjazmu, ruszyłam więc najpierw w Polskę, do domów Wojowników. Im też się swoją drogą dostało: sekta, ekstremiści religijni i jeszcze kilka innych „ewangelicznych” określeń.
– Nam, Wojownikom, te razy się należą. One muszą z nas wychować człowieka świętego – usłyszałam od ks. Radka Kubła, egzorcysty w ruchu. Zszokował mnie.
Przejechałam w sumie ponad dziesięć tysięcy kilometrów z północy na południe, na wschód i zachód Polski, przeleciałam nad Morzem Bałtyckim, żeby spojrzeć Wojownikom w oczy i wysłuchać ich opowieści. Byliśmy razem w niebie i… piekle. Razem modliliśmy się, płakali i śmiali. Ich fascynujące, szczere do bólu opowieści szybko okazały się jednym z najbardziej przejmujących doświadczeń w moim ponaddwudziestoletnim stażu dziennikarsko-pisarskim.
Czasem także moich niespodziewanych rekolekcji…
Kiedy w Rumi spojrzałam na prawie czterystu mężczyzn – w czarnych koszulkach z napisem „Wojownicy Maryi”, z różańcami z pancernych kul na szyjach i mieczami w dłoniach – ustawionych w szpalerach do pasowania, doszło do mnie, że jestem świadkiem czegoś, co wykracza poza ludzki rozum i logikę. Kiedy w kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych zaśpiewali Bogurodzicę, trzęsła się posadzka, a we mnie aż dudniło serce. Ale kiedy zaczęli powtarzać za egzorcystą gromkim chórem słowa Przyrzeczenia Miecza, ścisnęło mnie w gardle: co tu się właściwie dzieje? Kim są tak naprawdę te tysiące silnych i młodych mężczyzn? Męski Różaniec na ulicach, obraz doskonale wszystkim znany, obraz, który zatrzymuje mnie od lat, to tylko widoczna warstwa misji, którą ci mężczyźni wypełniają. I czemu zarówno w świecie, jak i w samym Kościele u jednych wywołują entuzjastyczne reakcje, a u innych wręcz hejt i nienawiść?
– Oni noszą znamiona świętych, którzy przeciwstawiają się dziś złu i zmieniają pędy tego świata. Bóg sam ich pozbierał. Ruch Wojowników Maryi to ewidentna interwencja Nieba. – Znakomicie podsumował to w rozmowie ze mną ks. Henryk Bolczyk5 . – Przecież oni realizują to, o co Matka Boża tak prosiła w Fatimie! Są głosem Niepokalanej. I są tak pewni tego, za Kim stoją, że nic i nikt ich nie powstrzyma.
Co jest zatem tajemnicą tego jedynego w skali świata ruchu? Czy i jakie może on mieć znaczenie dla Kościoła? Dla losów Polski i świata? Jaka jest historia jego powstania?
All-inclusive
Czułam się prowadzona. Od początku. 18 marca 2023 roku, w wigilię uroczystości św. Józefa, Oblubieńca NMP, odwiedziłam dom Andrzeja i Magdy Świrskich. Pierwsza stacja. Tu zakochałam się na zabój w mężu Matki Bożej i dostałam „na talerzu” listę adresów kolejnych drzwi Wojów. W maju, na spotkaniu ruchu w Krakowie wpadłam „niespodziewanie” na Mariusza i jego żonę. On szafarz (znaliśmy się z rekolekcji dolindowych w Płocku), geodeta, ona psycholog – notabene mówiła, że gotowało się w niej, kiedy publicznie zarzucano ks. Chmielewskiemu, że walczy z psychologami. – Sama wielokrotnie byłam świadkiem, jak odsyłał pary do terapii!
5 Ksiądz Bolczyk to niedoceniona postać, wielki Wojownik Maryi, była prawa ręka ks. Franciszka Blachnickiego, ojca Ruchu Światło-Życie; to on po śmierci ks. Blachnickiego objął jako pierwszy stery ruchu. Nazywamy go śląskim Popiełuszką – gdyby nie jego odwaga i wsparcie udzielone górnikom w czasie strajku w kopalni Wujek tuż przed wybuchem stanu wojennego, historia mogłaby się potoczyć inaczej. Kapłan od lat mieszka w ośrodku Ruchu Światło-Życie w Carlsbergu. Jest wicepostulatorem procesu beatyfikacyjnego ks. Franciszka Blachnickiego.
Okazało się, że oboje należeli do pierwszych założonych przez ks. Dominika wspólnot – Nazaret i Jeshua. Mariusz jak anioł kontaktował mnie z Wojownikami z początków powstawania ruchu. Dzięki niemu Tomek Banasik, który był przy kiełkowaniu ruchu, chętnie zgodził się na spotkanie… w warszawskiej Ikei. Nalegał na tę lokalizację…
Kiedy po trzech godzinach rozmowy pożegnaliśmy się, westchnęłam: „Mama, co dalej?”. Wokół mnie unosiła się woń szwedzkich klopsów. Chwyciłam tacę i szklankę na napój z dolewką. Jedyny wolny stolik dostrzegłam pod ścianą oblepioną fototapetą z napisem: „Sztokholm zaprasza!”. Maczając kolejne klopsy w kałuży z czerwonej borówki, wpatrywałam się w szereg uroczych, choć nieco zimnych skandynawskich domków. „No to tak!” Szybko wyłowiłam telefon z czeluści mojej przeładowanej jak zawsze torebki. Przeszukując esemesy od Andrzeja Grabowskiego, który także od początku do końca mi pomagał, wygrzebałam nieco zlekceważony przeze mnie numer Daniela Kubiaka ze… Sztokholmu. Nie miałam pojęcia, jaka za nim stoi historia.
„Czekałem na ten kontakt”, odpisał od razu. Po południu rozmawialiśmy przez telefon, żeby się umówić na wywiad na Skypie.
– To ci, Asia, wtedy wszystko poopowiadam – rzucił Daniel pewnym głosem.
Coś mnie tknęło i zanim odłożył słuchawkę, zapytałam:
– Daniel, a od jak dawna jesteście z żoną w Szwecji?
– Patusia od 2011 roku, a ja od 2001, z przerwami na dwa lata więzienia.
– Proszę? – Zerwałam się na równe nogi z kanapy.
– No tak, moja historia jest z kryminału do konfesjonału! – Śmiał się Daniel.
– To ja do was przyjeżdżam!
– Asia, choćby i jutro!
Dwa dni później na ekranie wyświetla się numer Daniela. Tej sceny nie mogę ominąć we wstępie…
– Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Asia, cześć! Ja w sprawie terminu twojego przyjazdu. Bo mamy małą komplikację.
Otwierają się drzwi samochodu. Moja szesnastoletnia wtedy córka: różowe okulary słoneczne na nosie, telefon w ręce i guma do żucia –absolutny chillout. „Siema, mamo!”
Opada na siedzenie, nurkując w ekranie smartfona. Ruszam.
– W ten weekend byłoby idealnie – kontynuuje na głośnomówiącym Daniel – ale przyjeżdża syn Pati, my takie patchworkowe małżeństwo jesteśmy, a moja córka wyjeżdża. W następny weekend ksiądz Krystian będzie wracał z Polski z jakiegoś ślubu, a ksiądz Paweł z młodzieżą jeszcze w Laponii. A koniecznie z rektorem Polskiej Misji musisz pogadać! To szef Wojowników tutaj. – Daniel nie kryje entuzjazmu. Ma pewny, krzepki głos.
– A kiedy on wraca? Daj mi jego numer telefonu. Poukładamy to jakoś – mówię.
– My nie, Duch Święty niech nas poprowadzi, Asia! To ja za różaniec chwytam, a ty dzwoń do księdza Pawła. Kątem oka dostrzegam, jak Ela powoli odrywa twarz od ekranu smartfona.
– Mama ma nad wszystkim kontrolę. Zanurzamy to w Krwi Chrystusa! To do usłyszonka! Z Panem Bogiem, Asia! – kończy Daniel.
Klikam czerwoną słuchawkę, kończąc połączenie ze Sztokholmem. Słyszę głęboki wdech córki.
– Mamo, co to za gościu był? – pyta Ela, celebrując każde słowo.
– Wojownik Maryi – odpowiadam, skręcając w boczną uliczkę.
– Oni tak wszyscy gadają, mamo?
– Tak, wszyscy, Ela! – Wybucham śmiechem.
– No to ci faceci przebili oazę!
– Wy tak nie gadacie? – Podpuszczam córkę.
– Mamooo, no nie tak.
– To znaczy jak?
– No, żeby tak normalnie o Duchu Świętym i z takim entuzjazmem
o Różańcu, i jeszcze w tym Krew Chrystusa… Ten gościu to mówił normalnie, w ogóle nie był nawiedzony. Oni tak wszyscy mają?
– Wszyscy! – Wybucham jeszcze większym śmiechem. – Daniel jest byłym gangsterem, dwukrotnie siedział w najcięższych więzieniach, teraz jest liderem Wojowników Maryi w Sztokholmie.
– What?
WPROWADZENIE
SPIS TREŚCI
chce, by Maryja była bardziej znana
„PRZY STOLE BILARDOWYM”
Znak czasu
Nie rezygnuj z Chrystusa!
Dwie kolumny, dwa filary
OCZEKUJ NIEOCZEKIWANEGO…
BŁOGOSŁAWIEŃSTWO I PRZEKLEŃSTWO
Świat ducha nie lubi pustki
Adoracja mnie ratowała
„Wróć do domu!”
Jeden cierń z Jej serca
Bez Eucharystii ja nie żyję
„Jezu, Ty się tym zajmij!”
Cud
„Staję za ciebie do walki, bracie”
Idź na adorację!
Bóg wybiera garstkę ludzi zakochanych w Nim
JEDYNY TAKI KRZYŻ NA ŚWIECIE
„Męczę się tu z Jezusem”
„KOCHAJ MNIE MOCNIEJ!”
Niewolnik Maryi
Czarny nie położy się krzyżem
ODWAGA TO PRZEMODLONY LĘK
TRZEBA WALCZYĆ O KAŻDEGO DO KOŃCA
Jezu, obiecaj mi, że mnie podźwigniesz
Obudźcie się!
„Wypłyń na głębię!”
JEZUS PRZYSZEDŁ DO GRZESZNIKÓW
Stan krytyczny
Nie warto trwać w grzechu
„Błogosławieni ci, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni”
IN SINU JESU
„Przytul się do Mojego Eucharystycznego Serca”
„Kazał mi błogosławić, hojnie błogosławić”
„Samoloty z Oławy”
„JESTEM MATKA BOSKA KAPŁAŃSKA”
WYNAGRADZAJ!
„Odmawiajcie Różaniec codziennie!”
„Moje Niepokalane Serce będzie twoją ucieczką i drogą”
„Tam jest najwięcej dusz, które nie dowierzały, że jest piekło”
NIEPOKALANE SERCE WSPÓŁODKUPICIELKI
„Uderzenia Serca Chrystusa są uderzeniami Serca Maryi”
Mater Dolorosa
POD PŁASZCZEM MARYI
„Fajną robotę robisz”
Jezus wszystko porządkuje
WOJOWNIK W BIELI,
który ocalił świat
Uzdrowiony w czasie Eucharystii i dla Eucharystii
Modlitwa wysłuchana przez Boga
„Dziś większość ludzi idzie do piekła”
WICHURA. „POKONANY PRZEZ BOGA”
Nie do ogarnięcia
Wypalanie
Do gangu Maryi, step by step
Jestem obdarzony wielkim Bożym miłosierdziem
„Będę bronił Kościoła!”
Ziarno zasiane
PRZYSZEDŁEM PRZYNIEŚĆ MIECZ I OGIEŃ RZUCIĆ NA ZIEMIĘ
„Na początku musi być wstrząs”
„Mówmy sobie prawdę”
Halo, Ja tu jestem!
„DOMINIK”, KTÓRY NALEŻY DO BOGA
„Jest cały Twój”
„Ja nie jestem po to, żebyście mnie lubili”
Po owocach ich poznacie
„Zapraszamy! Księża biskupi, przyjdźcie i zobaczcie!”
„Jestem gotowy nawet… na piekło na ziemi”
WOJOWNIK NIE MOŻE ZDEZERTEROWAĆ
Najpiękniejsze dzieło Trójcy Świętej
ZA CHWILĘ PRZECIEŻ BĘDZIE MAGNIFICAT
Im bliżej Boga, tym większa walka
Pokora faceta
„Boże, dziękuję, że mogę odprawiać Mszę Świętą”
Posłuszeństwo wykuwa świętość
System prewencyjny
RYCERZE APOKALIPSY
EPILOG. ABY JEZUS BYŁ DLA CIEBIE WSZYSTKIM!
„Nic nie jest moje”
„Nie żebrzę o pochwały i nie niszczy mnie krytyka”
„Serce kapłana jest tylko dla Jezusa”
„Ja nie jestem ojciec Pio”
TA KSIĄŻKA JEST PRÓBĄ OPOWIEDZENIA
O DUCHOWYM FENOMENIE, A ZARAZEM WIELKIM DZIELE MATKI BOŻEJ, JAKIM SĄ WOJOWNICY MARYI.
W 2016 roku niewielka grupa mężczyzn pod przewodnictwem salezjanina ks. Dominika Chmielewskiego rozpoczęła w Lądzie nad Wartą duchową drogę zawierzenia swojego życia Matce Bożej. To był początek ruchu, który w niespełna 8 lat zgromadzi ponad 10 tysięcy mężczyzn i ich rodziny, ogarnie całą Polskę i sięgnie daleko poza jej granice.
Joanna Bątkiewicz-Brożek , autorka bestsellerowej biografi i o o. Dolindo pt. Jezu, Ty się tym zajmij!, z reporterską i dziennikarską pasją odkrywa, kim są Wojownicy. Dzięki niej poznajemy nie tylko historię ruchu, jego początki i duchowe fundamenty, ale też jego duchową misję w Polsce i w świecie.
Przemierzając tysiące kilometrów od Medziugorje po Sztokholm, autorka przeprowadziła dziesiątki wywiadów. Są tu rozmowy z ks. Dominikiem Chmielewskim sdb , założycielem ruchu, z obecnym moderatorem ks. Piotrem Pączkowskim sdb oraz z ks. bp. Krzysztofem Włodarczykiem – pierwszym biskupem, który został pasowany na Wojownika Maryi.
Nie mogło zabraknąć rozmów z mężczyznami różnych stanów i zawodów, których historie i świadectwa nawrócenia pokazują, że bycie Wojownikiem Maryi pomaga na nowo odkryć i pogłębić powołanie chrześcijańskie, piękno małżeństwa, ojcostwa czy kapłaństwa.
To w końcu próba odpowiedzi na pytania, w jaki sposób Matka Boża, poprzez objawienia w Fatimie, w Medziugorje oraz przez życie i słowa św. Jana Pawła ii , wpływa na duchową misję Wojowników Maryi, jak ich przygotowuje na czasy ostateczne i czy wypełnia się niemal mistyczna wizja, którą niegdyś otrzymał ks. Dominik Chmielewski.
