Polskim piśmienniczym dziedzictwem nazywamy tu dzieła dokumentujące rozmaite wątki naszej intelektualnej tradycji, których doniosłość jest potwierdzona w opracowaniach historycznych i przedmiotowych bibliografiach – dzieła naukowe i popularne, oryginalne i tłumaczenia, wydane osobno lub zamieszczone w czasopismach, drukowane lub zachowane w rękopisie.

Coraz większa część tego dziedzictwa jest dziś już dostępna w postaci cyfrowej w sieci (World Wide Web), potocznie zwanej internetem. Można byłoby się tym cieszyć, gdyby nie problemy, na jakie natrafiamy chcąc do tych publikacji sięgnąć. Świadczą o tym choćby instrukcje zamieszczone na stronach polskich bibliotek – nigdzie indziej na świecie niespotykane – które pouczają użytkowników, jak mają radzić sobie z dostępem.

Digitalizacja piśmienniczego dziedzictwa pojmowana jest nader wąsko, jako wykonanie skanów utrwalających obraz dokumentów w postaci cyfrowej. Nic nie wskazuje, aby sprawujący z urzędu pieczę nad polskim piśmienniczym dziedzictwem troszczyli się, jak te zeskanowane materiały są udostępniane w sieci i jaka jest ich użyteczność. W każdym razie nie udało się nigdzie znaleźć żadnych oficjalnie ustalonych norm dotyczących publikowania w sieci zasobów cyfrowych, których tworzenie finansowane jest ze środków publicznych. O sposobie udostępnienia decydują, dostawcy oprogramowania dla bibliotek forsujący własne rozwiązania firmowe, lokalni webmasterzy mający własne "patenty" i anonimowe urzędnicze siły, które nie muszą wcale przejmować się potrzebami użytkowników i rozumieć znaczenia, jakie ma udostępnianie w sieci polskiego piśmienniczego dziedzictwa.

Dla użytkownika, który chce korzystać z tych zasobów w swoich studiach czy pracy, liczy się przede wszystkim pewność, że w bibliotece cyfrowej znajdzie poszukiwaną publikację, że będzie mógł ją otworzyć w internetowej przeglądarce, że przeczyta bez nadwyrężania wzroku, że tekst będzie mógł przeszukać i skopiować jego fragmenty, aby je zacytować, że adres tej publikacji może podać w bibliografii bez obawy, że ulegnie on niespodziewanie deaktualizacji. Nie są to wymagania wygórowane, ale zgoła elementarne. Powinny być kryteriami oceny rozmaitych przedsięwzięć digitalizacyjnych. Poniżej spróbujemy je bliżej sprecyzować z nadzieją, że wzbudzimy publiczną dyskusję o publikowaniu w sieci piśmienniczego dziedzictwa.